Take me to the hospital



Περπατάω πάνω στις οδοντογλυφίδες μου που είναι χωμένες σε χοντρά παπούτσια
 για να φαίνονται μεγαλύτερες.
Αρχίζουν να τρέμουν και να προχωράνε προς τα πίσω.
Σταματάνε.Όχι.Συνέχισε.Σταμάτα να σκέφτεσαι.
Σκέψου τα παιδικά σου χρόνια.
Οι οδοντογλυφίδες τραβιούνται ξανά μπροστά και χαράζουν 2 άσπρες γραμμές στο βρώμικο πάτωμα .
Μια ανατριχίλα ξεκινάει απο τα πόδια και φτάνει ως το κεφάλι.
Άσπροι, σιχαμένοι, λερωμένοι τοίχοι,πλακάκια και άνθρωποι κάνουν την ανατριχίλα πόνο.
Σκέψου τα παιδικά σου χρόνια.Παιχνίδι.Μην πατήσεις τις μαύρες γραμμές στο πάτωμα.
Κάντο και τώρα.Πλάκα έχει.
Αν πατήσεις την επόμενη θα...Oh come on mind!
---------------------------------Το κενό.---------------------------------------
Το ταβάνι είναι πιο άσπρο απο το πάτωμα,τα πλακάκια και τα λοιπά.
-Χαλάρωσε.Πάρε ανάσα.
Μη μου λές τι να κάνω.Σε μισώ.
Μετά από 5 δευτερόλεπτα πόνου.
-Όλα είναι καλά.
-Όχι δεν είναι,πονάω.
-Όχι δεν πονάς ,είναι στο μυαλό σου.Τελειώσαμε.
Σε μισώ περισσότερο και θέλω να κλωτσίσω την καράφλα σου και να αφήσω το παπούτσι μου στην άσπρη σου ρόμπα.Αντ'αυτού φεύγω,έτσι κάνω εγώ.
Ηρέμισε.
Παιδικά χρόνια και μυρωδιά γιαγιάς.
Γιαγιά.
-Κοπελιά!
-Ναί;
-Πες στη μαμά σου να σου διαβάσει τον άγιο κυπριανό και όλα θα πάνε καλά.Αυτή θα ήταν και η λύση της γιαγιάς μου.
-Ευχαριστώ.
Ο άγιος κυπριανός ,το τάμα και το ευχαίλεο αρχίζουν να φαίνονται σαν πραγματικές λύσεις πια.
.
.
.
..Bazinga!


Στη γιαγιά.