Λίγα , αόριστα και εισαγωγικά.
Στα χρονικά μίας παρθένας εποχής, του λάθους και της γέννησης, εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο σε δύο χερούλια και μιά αφορμή δική μου και όχι σε εσάς, εσάς! εκει στη βούλα εν ονόματι ορίζοντα, πολύ πιό πάνω ίσως και χαμηλότερα του σημείου τομής των ημιευθειων του σταυρού αυτής της χώρας, χώρας λήψης δακρύων, διαδρόμων γυμναστικής, χαπιών, αλκοόλ και ξεφτιλισμένων ιδεών, καλοπέρασης, φανατισμού και αγωνίας για το άγνωστο – γνωστό και τραγικό κυρίως για εσάς μέλλον, λόγω της μη επιστοφής, λόγω της ανικανότητας ή καλύτερα της αθελοσύνης για μία κίνηση προοδευτική , οποσθοδρομική, τελειωτική ή έστω ανούσια, όπως ακριβώς η χρημοτοδηγημένη πολιτική, ο επαναχρησιμοποιημένος χάρτης προς φυγή, το δυστηχισμένο και παραφουσκωμένο μπαλόνι με δυνατά αλλά μη υλοποιημένα όνειρα, η ανύπαρκτη πλέον τέχνη και ο θρήνος των αξιοθρήνητων , ανθρωπόμορφων φρύνων.
Δεκτα τα συγχαρητήρια για την (φανερα επιτυχιμένη) πρόταση χωρίς ρήμα.
Την αγάπη μου.
