Ευχές και Δώρα Νο3

Σου χαρίζω αυτό το γεμάτο δάκρυα μαξιλάρι, για να έχεις υγρές νύχτες.
Δύο μικρά κίτρινα ζόμπι, για να μυρίζει ωραία το σπίτι σου.
Έναν καθρέφτη, για να βλέπεις τι είσαι.
Ένα φάντασμα, για να μην κοιμηθείς ποτέ ξανά μόνος και καταλάβεις πως έχω φύγει.

Διαβάζεται με M83- Cyborg

Σκόρπιες σκέψεις σχηματίζουν παραμορφωμένες εικόνες. Η απόσταση που μας κρατάει μακρυά ελάχιστα μέτρα. Κι όμως ήδη βλέπω τις ψυχές μας να διαμελίζουν τα σώματά μας. Κράτα την αναπνοή σου για όσο μπορείς. Δεν μπορείς πολύ,έτσι; Ξέρω πως μετράς τα βήματά σου. Ξέρεις πότε περπατάς και πότε πετάς. Μετράς τα βλέμματά σου, τα λεπτά σου, τη σκιά σου. Ποτέ όμως τα συναισθήματά σου. Θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει πως είσαι άδειος απ' αυτά. Κι όμως, όταν κλείνεις τη χούφτα σου νιώθω την καρδιά μου να σφίγγει και να καίει. Θα μπορούσες να είσαι γεμάτος απ' τα δικά μου συναισθήματα. 'Ομως εγώ τίποτα δεν γεμίζω, ούτε καν μια άδεια σελίδα. Σέρνω μουτζούρες στο πέρασμα μου και γεμίζω τον κόσμο κενό.

Πόσες λέξεις άδειες από περιεχόμενο γεμίζουν τις ζωές μας. Μπορείς να αραδιάσεις άπειρες. Μπορώ να ψιθυρίσω δύο. Δεν τις ακούς. Ποτέ δεν θα τις ακούσεις. Είναι δύσκολο ν' ακούσεις την αλήθεια. Εκτός κι αν πάρει διαστάσεις ψέμματος. Γυρίζεις την πλάτη σου και μπορώ επιτέλους να δώ. Είμαι γεμάτη πληγές και πνίγομαι μες στο αίμα μου. Μπίγω τα δάχτυλά μου μέσα για να τις κλείσω, όμως τότε γυρνάς ξανά και τα ματωμένα μου δάχτυλα στρέφονται προς το σώμα σου. Τυφλώθηκα πάλι.
Κομμένες αναπνοές πέφτουν στο έδαφος και σχηματίζουν μία λίμνη. Μπορείς να πιείς απ' τα κόκκινα νερά. Είναι καθαρό δηλητήριο, θα σε σκοτώσει αμέσως. Μπορείς να δεις στο καθρέφτισμά της την όψη του γλυκού ύπνου με τη μορφή σου. Θα την ερωτευτείς αυτήν την όψη και θα σκύψεις να την φιλήσεις. Απόγονε του Νάρκισσου...θα χτίσω για τη μνήμη σου ένα αγκάθι. Και θα το φιλώ κάθε πρωί.

Ζωντανά οράματα ξεσκεπάζουν τη ψυχή μου απ' το σώμα μου. Με τα μάτια μου τρέφομαι, με το μυαλό μου ζω, με τις πράξεις υπάρχω...με τα λόγια σου θολώνω... Κλείνω τα μάτια μου, σταματώ το μυαλό μου,μένω άπραγη κι αρχίζω να μιλώ κι εγώ. Λέξεις άδειες, διασκορπισμένες, ακρωτηριασμένες, χωρίς νόημα. μέχρι να φύγεις μακρυά..

(Σε) Σκέφτομαι και γράφω

Το είχες πει. Εσύ, σε μια γωνία μακρυά από όλα, απλά να παρακολουθείς τον κόσμο απέναντί σου. Το είχα πει. Σύντομα θα έρθω κι εγώ να σου κάνω παρέα. Γέλασες. Ήρθα. Μου είπες είναι δύσκολο απλά να κοιτάς. Πείσμωσα και επέμεινα. Είχες δίκιο. Άργησα να το παραδεχτώ. Τώρα ίσως εσύ να είσαι στη γωνιά σου. Δεν ξέρω, ξέχασα πώς μιλάς και ακούγεσαι. Αν είσαι εκεί όμως και παρακολουθείς, θα βλέπεις πως γυρνάω την πλάτη μου στον κόσμο. Χτίζω μία γωνιά για να μην τον βλέπω και κολλάω στους τοίχους της τους φόβους μου,σαν φωτογραφίες περιοδικών. Είδες το περυσινό πρωτοσέλιδο; Είναι ο καινούριος μου τρόμος. Ψάξ' το, έχει βγει πολύ ωραίος. Θα συγκατοικήσουμε αυτό το εξάμηνο. Ίσως το επόμενο ν' αλλάξω σπίτι και να πάρω γάτα. Δεν ξέρω σίγουρα. Ποτέ δεν ήξερα, για την ακρίβεια... Πάντως βλέπεις. Το ζήτησες. Το υποσχέθηκα. Το τήρησα. Έστω και με αυτόν τον τρόπο.


Υ.Γ.:Σου στέλνω ηλεκτρονικά μαξιλαράκια για να μην πιάνεσαι στη γωνιά σου.