Γράμμα για το Γράμμα

Υποστηρίζουν...Υποθέτω.Υπολογίζω? Τέλος πάντων,κάποιο ρήμα από "υπό" στην αρχή της πρότασης, πως όταν ξεκινά κάποιος ένα γράμμα, το απευθύνει σε κάποιο πρόσωπο με σκοπό να το στείλει. Όμως αυτά που χτυπιούνται μες στο μυαλό μου ζητώντας να βγουν..πφφ..δεν ξέρω σε ποιανού το μυαλό να τα χώσω, και αυτό -ή ακόμα και ο ίδιος- να μην εκραγεί. Αλλά πρέπει,θέλω,έχω ανάγκη να τα πω.Θα τα γράψω. Θα γράψω αυτό το γράμμα. Και το γράμμα μου θα το στείλω στο γράμμα μου. Δηλαδή θα το αφήσω εκεί που γεννήθηκε.

Γράμμα μου,
      απελπίζομαι. Θέλω να ουρλιάξω. Μπορώ? Σαφώς και μπορώ! Πιθανόν να είναι λίγο τσιριχτά στην αρχή,αλλά μετά θα αποκτήσει το απαραίτητο βάθος για να τραβήξει αυτή την αρρώστια, που με τυλίγει καιρό τώρα, προς τα έξω. Θα ξεχυθεί έξω και θα ορμήξει προς τους περαστικούς. Κάποιοι θα τρομάξουν και θα φύγουν,άλλοι θα είναι αδιάφοροι, και ίσως μερικοί να μολυνθούν. Μπορεί να νιώσουν και την ανάγκη να πράξουν ομοίως. Ή απλώς να απορήσουν από που το έσκασα. Γιατί το να εκφράζω άσχημα συναισθήματα είναι αταίριαστο της εποχής μας ή -το ελάχιστο- παιδιάστικο. ΟΦΕΙΛΩ να φοράω τη χαρά στο πρόσωπό μου,σαν να είναι μόνιμο μακιγιάζ. Δεν πρέπει να δείχνω την αγωνία και τον φόβο μου για τα πιο κοντινά. Που οι φίλοι μου νιώθουν ανεκπλήρωτοι και ανικανοποίητοι με αυτά που έχουν. Και αυτό που έχουν πάντα είναι ένα θλιμμένο βλέμμα. Μπορείς να το δεις πίσω απ' τα καταναγκαστικά γελάκια μετά απ' τα κρύα αστεία που ανταλλάζουμε. Μην μας παρεξηγείς..για να ελαφρύνει η ψυχούλα μας. Και οι φίλες μου. Ω,οι τότε φίλες μου! Έχουν μείνει μισές. Τυλίγονται με ζελατίνες και περπατούν στις μύτες, γιατί άλλες είναι πιο αδύνατες και πιο ψηλές απ' αυτές. Έχουν χάσει τα μυαλά τους μαζί με τα κιλά. Όταν τις αγκαλιάζω χάνομαι στην αγκαλιά μου,καθώς τα χέρια μου επιστρέφουν σ' εμένα, κι όταν τους μιλώ, είμαι σίγουρη ότι το τσιγάρο που χτυπούν ψυχωτικά στο τασάκι,παρόλο που έχει πέσει η στάχτη, τους έχει τραβήξει όλη την προσοχή. Και σιωπώ,γιατί τρομάζω. Αλλά αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το γεγονός ότι αγνοώ τους φόβους μου,μέχρι κάποιος να με βρίσει και να μου πετάξει ένα αναμένο τσιγάρο στα πόδια φεύγοντας μακρυά μου. Γιατί δεν με άντεξε. Ίσως γι αυτό δεν είχα που να σε στείλω γράμμα μου. Δεν θα σου πω ποιό είναι το "αυτό". Θα το κρατήσω για τον εαυτό μου.
Στην τελική,μάλλον εγώ φταίω. Έχω υπερβολικές απαιτήσεις,χωρίς να κάνω κάτι ανάλογο. Το μόνο σίγουρο και ειλικρινές είναι ότι δεν έχω λάβει ποτέ γράμμα. Πέρα απ' τους λογαριασμούς και τα διαφημιστικά βέβαια. Και ποτέ δεν έχω στείλει κανένα. Τα έχω σκίσει όλα. Γιατί πάντα,όπως και τώρα, νιώθω ότι κάνω ένα ακόμα λάθος.

Ζωή

Μόλις έκλεισες έναν κύκλο.

Έζησες κάτι που ολοκληρώθηκε.

Που τελείωσε γιατί έτσι έτυχε να γίνει ή γιατί έτσι ήθελε να γίνει.

Όμως το τέλος του είναι η αρχή του επόμενου σου κύκλου.

Μην ακολουθήσεις την ίδια πορεία. την γνωστή.

Με τα λάθη και τα σωστά της. Όχι!

 Ξεκινώντας τον επόμενο κύκλο,

Στάσου. Ανέπνευσε. Νιώσε.

Βάλε όλη σου την δύναμη και κάνε ένα βήμα.

Μεγάλωσε. προχώρησε .ωρίμασε.

Ζήσε διαφορετικά.

Άνοιξε τον κύκλο σου.. Άνοιξε τη ζωή σου !

Κάθε αρχή σου κ ένα βήμα μεγαλύτερη!

Και κάθε τέλος πιο ιδανικό για σένα..

Και όταν δεν θα έχεις πια την ανάγκη για ακόμη ένα κύκλο,

Γύρνα για λίγο πίσω και δες !

Δες  τι δημιούργησες!

Τόσο όμορφο..τόσο ζωντανό..τόσο εσύ!

Old and Ugly

My old friends, my old life , I miss it .

My past-self’s innocence, my guardian elf’s blanket .

My strong feet, my tireless ship, my irresponsible heat and bleak

  ..dreams, warm dreams, big dreams , small dreams .

And when I fall, sick of all these ticking clocks,

  this pain grows into me and speaks with both our voices ,

  “Dear god. Fuck you for not existing”

My old friends, my old life . Oh dog, (you little soul), I miss it all.

And now,

  just to come closer to my past,

  I’m getting old too.

Don't hold on, go get strong

Well don't you know there is no modern romance.

From then till forever with lies and alcohol

She was in her own filthy world, drinking and dancing with her friends. They were shouting and laughing with tears, oh, they all had their hopes in their glasses. She swung her own self round and round two times to dance that happy-sad song that kept playing in her mind. She wanted to cry but still in her eyes was that strong, peaceful, imprisoned joy. And there, on the top of this inelegant dance, there he was, waiting for her without knowing, grieving over her without tears, her absolute end. She stared. He didn’t notice, speaking with his friends. She walked, slow with loud steps, screaming  “Behold cruel world! For this love shall destroy your cheap senses! Look! In the edge of this spontaneous moment full of alcohol and red feelings, my lord is waiting patiently for his baby.  Speak you idiot! What do you want me to do to prove that I’m your dog?” coming closer, she took the last swig of her wine and let go the glass to break on the floor. She touched him, she softly embraced him diving into his chest, and then bit him on the neck hard enough to bleed his nerves out. And he hit her. He grabbed her by the arms and hit her. “You poisonous bitch, you will never understand what you did to me!”, he said. But she was laughing, loud and louder in every slap that she had. And then he stopped. Looked at her and hugged her so tight that she finally cried. At last, she did cry. And then they fucked their pain away to death. Until there was no more love to keep inside, no more love to give away.

Ελευθερία λόγου θέλετε????

Ελευθερία σημαίνει να μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτά που σου αρέσουν ένα και μοναδικό πράγμα και να είσαι έτοιμος στη συνέχεια να δεχτείς τα αποτελέσματα-συνέπειες αυτού που επέλεξες. Έτσι υποστηριζει συνεχώς ο καθηγητής μου. Και δεν το υποστηρίζει απλώς. Το λέει και λιώνει, τελειώνει και γεμίζει ο χώρος ηδονή και απελπισία, θέλεις να τρέξεις και να φύγεις, γιατί αντί να είσαι εκεί θα προτιμούσες να είσαι κάπου αλλού και να κάνεις κάτι άλλο. Αλλά δεν το κάνεις. Γιατί δεν είσαι ελεύθερος. Όχι. Αν νομίζεις ότι είσαι δεν είσαι. Το ξέρω ότι δεν είμαι ελεύθερη, οπότε μπορώ να γνωρίσω τους ομοίους μου σαν να είναι ψωριάρηδες. Είμαστε δέσμιοι των δεσμών μας. Τι λέω τώρα ε? Αλλά μπορώ να προσπαθήσω να γίνω ελεύθερη. Μπορώ και Θέλω. Οπότε θα γράψω αυτό που θέλω, εκμεταλευόμενη την τρανή ελευθερία του λόγου, που σ' αυτή τη χώρα μ' αυτούς τους ανθρώπους είναι απλά άλλη μια στολή για τις απόκριες. Και υπάρχουν πολλοί μασκαράδες όλο το χρόνο. Οπότε σας τραγουδάω : DO YOU WANNA SUCK ME? I'M A COCK

Θα τελείωσω τις εργασίες μου μόλις τελειώσω.