Γράμμα για το Γράμμα

Υποστηρίζουν...Υποθέτω.Υπολογίζω? Τέλος πάντων,κάποιο ρήμα από "υπό" στην αρχή της πρότασης, πως όταν ξεκινά κάποιος ένα γράμμα, το απευθύνει σε κάποιο πρόσωπο με σκοπό να το στείλει. Όμως αυτά που χτυπιούνται μες στο μυαλό μου ζητώντας να βγουν..πφφ..δεν ξέρω σε ποιανού το μυαλό να τα χώσω, και αυτό -ή ακόμα και ο ίδιος- να μην εκραγεί. Αλλά πρέπει,θέλω,έχω ανάγκη να τα πω.Θα τα γράψω. Θα γράψω αυτό το γράμμα. Και το γράμμα μου θα το στείλω στο γράμμα μου. Δηλαδή θα το αφήσω εκεί που γεννήθηκε.

Γράμμα μου,
      απελπίζομαι. Θέλω να ουρλιάξω. Μπορώ? Σαφώς και μπορώ! Πιθανόν να είναι λίγο τσιριχτά στην αρχή,αλλά μετά θα αποκτήσει το απαραίτητο βάθος για να τραβήξει αυτή την αρρώστια, που με τυλίγει καιρό τώρα, προς τα έξω. Θα ξεχυθεί έξω και θα ορμήξει προς τους περαστικούς. Κάποιοι θα τρομάξουν και θα φύγουν,άλλοι θα είναι αδιάφοροι, και ίσως μερικοί να μολυνθούν. Μπορεί να νιώσουν και την ανάγκη να πράξουν ομοίως. Ή απλώς να απορήσουν από που το έσκασα. Γιατί το να εκφράζω άσχημα συναισθήματα είναι αταίριαστο της εποχής μας ή -το ελάχιστο- παιδιάστικο. ΟΦΕΙΛΩ να φοράω τη χαρά στο πρόσωπό μου,σαν να είναι μόνιμο μακιγιάζ. Δεν πρέπει να δείχνω την αγωνία και τον φόβο μου για τα πιο κοντινά. Που οι φίλοι μου νιώθουν ανεκπλήρωτοι και ανικανοποίητοι με αυτά που έχουν. Και αυτό που έχουν πάντα είναι ένα θλιμμένο βλέμμα. Μπορείς να το δεις πίσω απ' τα καταναγκαστικά γελάκια μετά απ' τα κρύα αστεία που ανταλλάζουμε. Μην μας παρεξηγείς..για να ελαφρύνει η ψυχούλα μας. Και οι φίλες μου. Ω,οι τότε φίλες μου! Έχουν μείνει μισές. Τυλίγονται με ζελατίνες και περπατούν στις μύτες, γιατί άλλες είναι πιο αδύνατες και πιο ψηλές απ' αυτές. Έχουν χάσει τα μυαλά τους μαζί με τα κιλά. Όταν τις αγκαλιάζω χάνομαι στην αγκαλιά μου,καθώς τα χέρια μου επιστρέφουν σ' εμένα, κι όταν τους μιλώ, είμαι σίγουρη ότι το τσιγάρο που χτυπούν ψυχωτικά στο τασάκι,παρόλο που έχει πέσει η στάχτη, τους έχει τραβήξει όλη την προσοχή. Και σιωπώ,γιατί τρομάζω. Αλλά αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το γεγονός ότι αγνοώ τους φόβους μου,μέχρι κάποιος να με βρίσει και να μου πετάξει ένα αναμένο τσιγάρο στα πόδια φεύγοντας μακρυά μου. Γιατί δεν με άντεξε. Ίσως γι αυτό δεν είχα που να σε στείλω γράμμα μου. Δεν θα σου πω ποιό είναι το "αυτό". Θα το κρατήσω για τον εαυτό μου.
Στην τελική,μάλλον εγώ φταίω. Έχω υπερβολικές απαιτήσεις,χωρίς να κάνω κάτι ανάλογο. Το μόνο σίγουρο και ειλικρινές είναι ότι δεν έχω λάβει ποτέ γράμμα. Πέρα απ' τους λογαριασμούς και τα διαφημιστικά βέβαια. Και ποτέ δεν έχω στείλει κανένα. Τα έχω σκίσει όλα. Γιατί πάντα,όπως και τώρα, νιώθω ότι κάνω ένα ακόμα λάθος.