Για τον πατέρα*

                              

Ανυπομονώ για τόσα πολλά!

Όμως είμαι σίγουρη..!

Καθώς  σκοτεινιάζει δεν φοβάμαι..

Είμαι σίγουρη!

Σ’ αγαπάω και  είμαι σίγουρη..!

                              Ευχαριστώ.

Δεν υπάρχει τίτλος

Πετάγεσαι απ' το κρεβάτι απότομα και μαζεύεις τα ρούχα που έπεσαν στο πάτωμα χθες,προχθές,την προηγούμενη βδομάδα,πριν τρεις μήνες.Τα βάζεις στην αγκαλιά σου και τρέχεις στο μπάνιο.Κλείνεις την πόρτα και ανοίγεις το νερό να τρέχει.Τα πλένεις στο πάτωμα,τα χτυπάς με τα χέρια σου,τα ζουλάς,τα τρίβεις μεταξύ τους,λες και αυτό θα βοηθήσει να καθαρίσουν οι μαύρες σκέψεις σου.Οι σκέψεις σου πλημμυρίζουν το πάτωμα.Όχι, τα ρούχα σου.Και το νερό μαζί.Πλημμυρίζουν το δίπλα δωμάτιο και μετά το σπίτι ολόκληρο,το δίπλα σπίτι,τον όροφο,το μυαλό σου.Όχι,οι σκέψεις.Κλείνεις το νερό, στύβεις τα ρούχα και γλιστρώντας πηγαίνεις να τ' απλώσεις.Στο παραδίπλα δωμάτιο.Είναι πιο μεγάλο,ξέρεις.Τα κρεμάς σε σκοινιά,σε κρεμάστρες,σε καρέκλες,στο κρεβάτι,στην πόρτα,στη ντουλάπα.Κι ύστερα κάθεσαι στο πάτωμα,ανάμεσα στις λιμνούλες απ'τις σταγόνες και τα κοιτάς.Τα κοιτάς μέχρι να στεγνώσουν.Σχεδόν δυο μέρες τα κοιτάς.Και μετά πετάγεσαι,βγάζεις τα ρούχα που φοράς και τα πετάς στο πάτωμα.Αυτή η μυρωδιά της υγρασίας των σκέψεων σε πνίγει και αποφασίζεις να βγεις έξω.Βάζεις κάτι ξεχασμένο κάτω απ'το κρεβάτι και τα γυαλιά που είχες πάρει για να μην σ'αναγνωρίζει κανείς.Κι όλοι σ' αναγνωρίζουν απ' αυτά.Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις απ'το σπίτι μαζί με τα τελευταία νερά από προχθές.Πριν κλείσεις την πόρτα κοιτάζεις μέσα στο σπίτι.Είναι αναμένα όλα τα φώτα.Για να βλέπει.Όμως δεν είναι στο σπίτι.Άρα μπορείς να τα κλείσεις. "Ίσως αύριο..." Κλείνεις την πόρτα κ αφήνεις ξεκλείδωτα.Αν θέλει να μπει κάποιος είναι ευπρόσδεκτος.Εύχεσαι να είναι ανήμπορος για να μπορείς να τον φροντίσεις.Χρειάζεσαι κάποιον να φροντίζεις,για να αρχίσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου,ώστε να μπορείς να τον φροντίζεις.Βγαίνεις στο δρόμο,ρουφάς αέρα ζεσταμένο απ'τον ήλιο κι αισθάνεσαι όμορφα.Χαμογελάς και ξεκινάς το παιχνίδι σου.Στέκεσαι σε μία άκρη του δρόμου και κοιτάς.Κοιτάς τις όμορφες ψυχές που υπάρχουν γύρω σου.Πιο όμορφες απ' τη δικιά σου.Τις χαζεύεις και χαμογελάς.Στέκεσαι για ώρες,μέχρι κάποια μαύρη ψυχή να πλησιάσει.Τότε τρομάζεις,τρέχεις στο σπίτι σου,ανοίγεις την πόρτα,κλείνεις,κλειδώνεις,πετάς τα ρούχα σου στο πάτωμα,φοράς όλα όσα είχες πλύνει και πέφτεις για ύπνο..

[fanda'sia]

Νιώθω τη ζεστασιά του καλοκαιρινού πρωινού Ήλιου να χαϊδεύει το πρόσωπο μου ,ενώ είμαι ακόμα ξαπλωμένη στο άνετο διπλό κρεβάτι μου…
ανοίγω τα μάτια μου , κοιτώ γύρω μου το χώρο …
τι όμορφο δωμάτιο συλλογιέμαι! μπράβο Έρρικα! παινεύω το άτομο που το δημιούργησε τόσο όμορφο κ ιδανικό για μένα σαν να ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός..
πιάνω από το κομοδίνο το τηλεκοντρόλ κ ανοίγω το ραδιόφωνο..
αποχωρίζομαι τα μυρωδάτα μου σεντόνια, περπατώ προς το παράθυρο κ το ανοίγω.
Τι όμορφο πρωινό χωρίς έννοιες!
Συνεχίζω προς την κουζίνα. ένα άδειο μπουκάλι κρασί πάνω στο τραπέζι ,ένα πιάτο μισοφαγωμένα φρούτα και το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα κ κουκούτσια κερασιών..
είμαι σίγουρη ότι ακόμα μυρίζω το άρωμα σου εκτός κ αν είναι το δέρμα μου που έχει ποτιστεί με αυτό.
Ήδη σκέφτομαι εσένα ..κ συνειδητοποιώ ότι ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί εδώ κ μερικά δευτερόλεπτα στο πρόσωπο μου..
Χάνομαι πάλι στις σκέψεις μου… ήχοι βλέμματα και συναισθήματα από το χθεσινό βράδυ περνούν από το μυαλό μου κ χάνονται με έναν ήχο .
τόσο γνώριμος ήχος όσο κ αυτός από το κουδούνι του δικού μου σπιτιού.
Ανοίγω την εξώπορτα.
-Κανείς.
Και βέβαια δεν είναι κανείς…
Ποιός να είναι άλλωστε?
Μα τι φαντάστηκα κ εγώ………….
Σηκώνομαι από το στενό άβολο κρεβάτι μου, ανοίγω το πατζούρι και κοιτώ την ώρα.
Γαμώτο !
Έχω ήδη αργήσει.

Ηράκλειο Yeah!

Μια πόλη περίεργη.δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι θέλω να πω.Είμαι 2 χρόνια εδώ σαν σπουδαστής. Μετράω πολλές ευχάριστες στιγμές ανάμεσα σε μπαρ,τει και σπίτια. Στιγμές ανεκτίμιτες που ξέρω κάποιες δεν θα ξανάρθουν, άλλες θα ξανάρθουν γιατί η ρουτίνα είναι ενα φαινόμενο που μαστίζει την φοιτούσα νεολαία(την πιο εναλακτική γιατί απο σκυλάδικα αλλο τίποτα).περιμένεις ένα απο τα λίγα event που λαμβάνουν χώρα για ενα δείγμα πολιτισμού παραπάνω,για να δείς κάτι καινούργιο.να μπορέσεις να ανασάνεις λιγο απο τιν ανία που σου προσφέρει απλόχερα.το πιο τραγικό είναι οτι δεν αισθάνομαι μόνο εγώ ετσι δεν είναι προσωπικές μου υπερβολές, τα περισσότερα άτομα που συναναστρέφομαι το ίδιο μου λένε.βέβαια το κάθε πράγμα αλλάζει ανάλογα και με την οπτική γωνία πού το αντικρίζεις. Απο την άλλη όψη αν υπάρξει λίγη καλή διάθεση και πρόθεση να συμβιβαστείς σε κάποια πράγματα μπορείς να ζήσεις καταπληκτικές στιγμές... απο το να κάθεσαι να κλαίς την μοίρα σου για το παραμικρό προτιμώ να προσπαθώ να περάσω καλά με οτι μπορεί να μου προσφερθεί απο το μέρος της. Αφορμή για αυτό το άρθρο μου δόθηκε μια κουβέντα που είχα πριν έρθω σπίτι με φίλους.βέβαια τότε ακούστηκε μόνο μια άποψη(η άσχημη) αλλα πάντα ευχαριστιέμαι να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου...

Soundtrack κειμένου(κλεμένο το ξέρω αλλα ταιρίαζει απόλυτα)

Παύλος σιδηρόπουλος-ετούτη η πόλη

Επήρεια

Μυρωδιά καλοκαιριού,μυρωδιά αλμύρας,μυρωδιά θάλασσας,μυρωδιά ζέστης και υγρασίας,μυρωδιά πλακόστρωτου και ούζου με πάγο στην τέλεια αναλογία
πάνω στο υπερτέλειο,μεταλικό,προχειροβαμένο πράσινο τραπεζάκι..το γνωστό και ως ' λατρεμένο κατιφορικό τραπεζάκι ' που ξέρεις οτι
απο στιγμή σε στιγμή θα πέσει κάποιο ποτήρι πάνω σου ή κατω  και ο κόσμος θα σταματήσει για λίγο την ευχάριστη  ανταλλαγή απόψεων για να δεί τι
προξένησε αυτον τον αναπάντεχο κρότο που κάνει το κοίλο,γυάλινο σκέυος καθώς ακουμπάει το έδαφος ενώ θριματίζεται σε άπειρα, μικρά, λαμπερά  κομμάτια που κάποτε συνιστούσαν ένα ποτήρι.
Λατρεμένες μουσικές,λατρεμένα festival,λατρεμένο ποδήλατο,λατρεμένες χειροτεχνίες,λατρεμένες καινούριες εμπειρίες,λατρεμένος ήλιος, λατρεμένα  και ίσως ανεκπλήρωτα καλοκαιρινά σχέδια,λατρεμένη εξεταστική (;) στη λάθος ώρα,λατρεμένοι ανέκδοτοι,μεθυστικοί κόσμοι,λατρεμένα οιστρήλατα βράδυα,λατρεμένη ψεύτικη κουλτούρα,

Αγάπη.