Βρίσκεσαι κουβαριασμένη σε εκείνο το άγνωστο μέρος.
Το σώμα σου έχει εξασθενήσει.
Τρέμεις.
Τα μάτια σου πρησμένα ,καλυμμένα με τις παλάμες σου
Και αναρωτιέσαι το λόγο.
Γιατί εσύ?
Γιατί τώρα?
Ακούς ακόμη τη φωνή που σε κατάντησε έτσι.
Συνεχίζει, λες και δεν βλέπει..λες και δεν νιώθει..
Λίγο πριν χάσεις τις αισθήσεις σου , ακούς το όνομα σου
‘Ερρικα!! ‘Ερρικα!!
Όμως οι φωνές, τώρα, σε τρομάζουν..
Εκείνες φταίνε.
Δεν αντιδράς.
Το μόνο που αισθάνεσαι είναι φόβος.
Νιώθεις την πλάτη σου να ισιώνει, το κεφάλι σου να ανασηκώνεται,
τα πνευμόνια σου να μεγεθύνονται..
Ο ήχος εκείνης της ανάσας σου, τρομακτικός.
Έρρικα!!Σε παρακαλώ!
Ανοίγεις τα μάτια,
Καυτά δάκρυα κυλούν πάλι στο πρόσωπο σου.
Μισείς.
Αφήνεσαι.
Αποκοιμιέσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου