Απογοήτευσα όλους τους άντρες της βραδιάς μου. Και καθώς περνούσε η ώρα το πάρτυ μετατρεπόταν σε διαγωνισμός φιλιού. Στεκόμουν μόνη και τότε εκείνη μου χαμογέλασε. Με πλησίασε. Μου πρόσφερε το μπουκάλι της και με κοίταξε στα μάτια. "Είναι δύσκολες ώρες για όλους μας. Ας το αφήσουμε για την επόμενη φορά." Ήπια λίγη πίκρα απ' το μπουκάλι της και έριξα μία σταγόνα κι απ' τη δικιά μου μέσα. Της το έδωσα πίσω έτσι ώστε να πιει κι αυτή, κάτι σαν να δίναμε υπόσχεση η μία προς την άλλη. Την αγκάλιασα και αποχωριστήκαμε. Ποιός ξέρει αν θα υπάρξει επόμενη φορά; Ή ότι θα θυμόμαστε η μία την άλλη; Ή ότι και την επόμενη φορά δεν θα είναι δύσκολες ώρες; Μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι η γενιά μου είναι ακόμα ονειροπόλα. Και χαίρομαι γι' αυτό.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου